Een nieuw boek van Maarten Boudry

Eindelijk eens een boek waar ik me niet eindeloos aan erger. En ik probeer eens iets nieuws. Ik breng live verslag uit van mijn leesinspanning. 

De eerste idee die mij aanspreekt. De idee van een ontdekking is in de loop van de geschiedenis heel recent. Middeleeuwers ontdekten weinig, ze wisten dat hun leven zou eindigen zoals het begon. Vandaag?  Boudry geeft geen superrecente voorbeelden, maar enkele keren per week zoek ik naar de nieuwste doorbraken in A.I. Met veel hype wordt er weer iets nieuws aangekondigd. Af en toe is die hype terecht. Zelfs ondekkingsreizigers beseften zelden dat ze iets nieuws ontdekten. Columbus hield tot aan zijn dood vast dat hij gewoon een nieuwe weg naar Indië had gevonden. En zelfs de eerste kolonialisten dachten dat God dat land al had bezocht. Neen toch? Vraag het aan de Mormonen!

Whow, dit is even schrikken. Boudry verdedigt met verve de staat Israel. Met argumenten. Ik herneem die niet, want de menselijke miserie veroorzaakt door die oorlog is zo onuitspreekbaar en dagelijks op tv, dat de argumenten heel koud klinken. Toch zijn het argumenten. En geen kleintjes. Ik heb zeker al bijgeleerd dat de geallieerden 20 000 Franse burgers opofferden en wij dat spijtig maar 'normaal' vonden, het was voor de goede zaak.

We zijn aan het einde geraakt. Voor elk boek dat  modernisme verdedigt, heb je er vijftig die verbondenheid, menselijke warmte, solidariteit, kortom 'The Village' bepleiten. Rari Nantes in gurgite vasto, een paar overlevenden in de maalstroom van de warme emotie.  Maar het is niet omdat iets warm is, dat het daarom ook waar is. Boudry klopt met de voorhamer op  thema's waar de 'Village' niet altijd even zorgvuldig denkt. Postmodernisme, degrowth, democratie, technologie.  Door zijn opvallende verdediging van Israel in de oorlog (sorry, ik noem dat geen conflict) met de Palestijnen krijg je al te snel: hoe neen!!! Nadenken over taboes is van het allermoeilijkste voor de mens, kind van de Verlichting of niet.