Harris in de strijdstaten

Het is haast niet te geloven, maar in elk van de zeven swingstates, kantelstaten, strijdstaten of hoe je ze ook noemen wil, is er bij de peilingen  nauwelijks verschil tussen de twee presidentskandidaten. Het is alsof een hogere macht de cijfers opzettelijk rond de 50% houdt.  Economen zouden spreken over inelasticiteit van de vraag. Afzonderlijke peilingen geven Harris wel eens een kleine voorsprong in bijvb Wisconsin of Trump in Nevada, maar de gemiddelden liggen 'griezelig' dicht bij 50%. Op zich is dat goed nieuws voor Trump. Want in het verleden bleken de peilers hem vooral in die staten te onderschatten. Maar kan je zomaar 2016 en 2020 doortrekken naar 2024?  Misschien onderschat men nu de kracht van de jonge vrouwelijke kiezers? Dit soort berichten zijn typische supportersberichten, we hopen, we vermoeden, etc.

De feiten zijn op dit ogenblik vrij duidelijk. Harris ligt lichtjes voor in de globale peilingen, maar niet in de swingstates. The Financial Times oordeelt dat ze te weinig aandacht besteedt aan de arbeiders in die staten. Perfect mogelijk. Maar misschien past ze een omgekeerde Trump-strategie toe? Die richt zich vooral op viriele mannen, die zich opzij geduwd voelen door al die hoogopgeleide vrouwen. Dit is de Karl Rove-strategie, richt je niet tot het andere kamp maar mobiliseer het eigen kamp. En dus richt Harris zich vooral tot haar eigen fans: beklemtoon wat vrouwen belangrijk vinden. 

Zo vind je voor elke stelling een tegenhanger. Ondertussen gebeurt het waarschijnlijk vooral vrij onzichtbaar, stem na stem in het veld, en laat de kiezer de hoge woordenwisselingen vooral aan zich voorbijgaan.